لا تَسُبُّوا الناسَ فَتَکتَسِبُوا العَداوةَ بَینَهُم.
به مردم ناسزا مگویید که با این کار در میان آنها دشمن پیدا مى کنید.
(کافی، ج 2، ص 360، ح 3 - منتخب میزان الحکمة، ص 264)
10- ثواب خودداری از دشنام
امام على علیه السلام:
لِقَنْبرٍ وقد رامَ أن یَشتِمَ شاتِمَهُ: مَهْلاً یا قَنبرُ! دَعْ شاتِمَکَ مُهانا تُرْضِ الرَّحمنَ وتُسخِطِ الشَّیطانَ وتُعاقِبْ عَدُوَّکَ، فَوَالذی فَلَقَ الحَبَّةَ وبَرَأ النَّسَمَةَ ما أرضَى المؤمنُ رَبَّهُ بِمِثلِ الحِلْمِ، ولا أسخَطَ الشَّیطانَ بِمِثلِ الصَّمتِ، ولا عُوقِبَ الأحمَقُ بمِثلِ السُّکوتِ عَنهُ.
- خطاب به قنبر- که مى خواست به کسى که بدو ناسزا گفته بود، ناسزا گوید - : آرام باش قنبر ! دشنامگوى خود را خوار و سرشکسته بگذار تا خداى رحمان را خشنود و شیطان را ناخشنود کرده و دشمنت را کیفر داده باشى. قسم به خدایى که دانه را شکافت و خلایق را بیافرید، مؤمن پروردگار خود را با چیزى همانند بردبارى و گذشت خشنود نکرد و شیطان را با حربه اى چون خاموشى به خشم نیاورد و احمق را چیزى مانند سکوت در مقابل او کیفر نداد.
إذا شَتَمَ أحَدُکُم أخاهُ فلا یَشتِمْ عَشِیرَتَهُ، ولا أباهُ، ولا اُمَّهُ، ولکنْ لِیَقُلْ إن کانَ یَعلَمُ ذلک : إنّکَ لَبَخِیلٌ، وإنّکَ لَجَبانٌ، وإنّکَ لَکَذُوبٌ، إن کانَ یَعلَمُ ذلکَ مِنهُ.
هرگاه یکى از شما برادرش را دشنام مى دهد، نباید به ایل و تبار او و پدر و مادرش دشنام دهد، بلکه بگوید : تو بخیلى، تو ترسویى، تو دروغگویى ! به شرط آن که بداند او واقعا چنین است.
(کنز العمّال، ح 8134 - منتخب میزان الحکمة، ص 264)
12- کیفر دشنام دهنده
پیامبر خدا صلى الله علیه و آله و سلّم:
إنّ اللّه حَرَّمَ الجَنَّةَ على کُلِّ فَحّاشٍ بَذِیءٍ، قَلیلِ الحَیاءِ، لا یُبالِی ما قالَ ولا ما قیلَ لَهُ؛
خداوند بهشت را بر هر فحّاش بد زبان بى شرمى که باکى ندارد چه گوید و چه شنود، حرام کرده است.
(کافی، ج 2، ص 323، ح 3 - منتخب میزان الحکمة، ص 440)